"A ja jestem, proszę pana, na zakręcie..."

W pierwszej części dzisiejszego posta prezentuję Wam wiersz mojego autorstwa. 

to smutne

zatapiam się 
w rzece nieposkromionych zdarzeń 

rzeczywistością
oceanem marzeń martwych 

oddycham 

to smutne
tak z dnia na dzień 
zgubić siebie

Agnieszka Osiecka-Na zakręcie ( wyk. Krystyna Janda)

Nie przypadkiem pod wierszem znalazła się piosenka Agnieszki Osieckiej w wykonaniu Krystyny Jandy " Na zakręcie". Co je ze sobą łączy ? 

Podejście do życia. 

Oczywiście, nie śmiem interpretować własnego wiersza, ponieważ wolę pozostawić to Wam. Tego typu działania mogłyby być przejawem swego rodzaju zadufania w sobie. Nigdy tego nie robię i mam nadzieję, że nie będę musiała. ;) 

Dobrze się pan czuje?
To świetnie,
właśnie widzę - jasny wzrok, równy krok
jak w marszu.
A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
Moje prawo to jest pańskie lewo.
Pan widzi: krzesło, ławkę, stół,
a ja - rozdarte drzewo.

Bo ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
Ode mnie widać niebo przekrzywione.
Pan dzieli każdą zimę, każdy świt na pół.
Pan kocha swoją żonę.

Pora wracać, bo papieros zgaśnie.
Niedługo, proszę pana, będzie rano.
Żona czeka, pewnie wcale dziś nie zaśnie.
A robotnicy wstaną.

A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
Migają światła rozmaitych możliwości.
Pan mówi: basta, pauza, pat.
I pan mi nie zazdrości.

Lepiej chodźmy, bo papieros zgaśnie.
Niedługo, pan to czuje, będzie rano.
Ona czeka, wcale dziś nie zaśnie.
A robotnicy wstaną.

A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
Choć gdybym chciała - bym się urządziła.
Już widzę: pieska, bieska, stół.
Wystarczy, żebym była mila.

Pan był także, proszę pana, na zakręcie.
Dziś pan dostrzega, proszę pana, te realia.
I pan haruje, proszę pana, jak ten wół.
A moje życie się kolebie niczym balia.

Pora wracać, już śpiewają zięby.
Niedługo, proszę pana, będzie rano.
Iść do domu, przetrzeć oczy, umyć zęby.
Nim robotnicy wstaną.

W utworze Osieckiej podmiotem lirycznym jest kobieta. Zagubiona w tym, co robi, w miejscu, w którym się w danym momencie znalazła, coś nie idzie tak, jakby tego oczekiwała. Pesymistycznie odbiera otaczający ją świat. Widzi zagmatwanie, niedopowiedzenia i zdarzenia, które nie powinny mieć miejsca. Pomimo przeszkód zaczyna rozumieć, że powrót do rzeczywistości jest nieunikniony... 

"Na zakręcie" jest trudnym do interpretacji utworem (podkreślam: każdy zapewne robi to inaczej, to są tylko moje przemyślenia) , jednak melodyjność, rytmika i melancholia powodują, że chce się do niego wracać, wracać i wracać...

Patrycja G. 

"Jestem kim jestem" -Szymborska i przyjaciele.

Trudno być sobą, kiedy świat oczekuje od nas stwarzania pozorów, zakładania masek, zależnie od sytuacji. Dostosowania się. To przykre. Przecież tracimy indywidualność, coś co jest jej  wyznacznikiem, że my to my. Sami pozwalamy na to, aby stać się kimś "jednym z wielu". 

Zarówno W. Szymborska, jak i Grzegorz Turnau przypominają nam, jak zatrzymać siebie pomimo ciągłych przeszkód.  

Podmiot liryczny w wierszu "W zatrzęsieniu" nie wstydzi się tego kim jest. A wręcz hołubi swoją oryginalność:

"Mogłam być sobą - ale bez zdziwienia,
a to by oznaczało,
że kimś całkiem innym." 

Grzegorz Turnau zwraca naszą uwagę na to, jak łatwo pod wpływem emocji,wydarzeń zmienić się. Daje również nadzieje, że pomimo, że coś się dzieje warto przymknąć na to oko i spróbować od nowa...

"Czy zdanie okrągłe wypowiesz,
czy księgę mądrą napiszesz,
będziesz zawsze mieć w głowie
tę samą pustkę i ciszę..."

Posłuchajcie piosenki, przeczytajcie wiersz i spróbujcie znaleźć coś dla siebie ;) a przede wszystkim odnajdźcie własną drogę. Może czasem wyboista, czasem ciągnącą się falą niechcianych zdarzeń, ale waszą własną! 

"W zatrzęsieniu"

Wisława Szymborska

Jestem kim jestem.
Niepojęty przypadek
jak każdy przypadek.

Inni przodkowie
mogli byc przecież moimi,
a już z innego gniazda
wyfrunęłabym,
już spod innego pnia
wypełzła w łusce.

W garderobie natury
jest kostiumów sporo.
Kostium pająka, mewy, myszy polnej.
Każdy od razu pasuje jak ulał
i noszony jest posłusznie
aż do zdarcia.

Ja też nie wybierałam,
ale nie narzekam.
Mogłam być kimś
o wiele mniej osobnym.
Kimś z ławicy, mrowiska, brzęczącego roju,
szarpaną wiatrem cząstką krajobrazu.

Kimś dużo mniej szczęśliwym,
hodowanym na futro,
na świąteczny stół,
czymś, co pływa pod szkiełkiem.

Drzewem uwięzłym w ziemi,
do którego zbliża się pożar.

Źdźbłem tratowanym
przez bieg niepojętych wydarzeń.

Typem spod ciemnej gwiazdy,
która dla drugich jaśnieje.

A co, gdybym budziła w ludziach strach,
albo tylko odrazę,
albo tylko litość?

Gdybym się urodziła
nie w tym, co trzeba, plemieniu
i zamykały się przede mną drogi?

Los okazał się dla mnie
jak dotąd łaskawy.

Mogła mi nie być dana
pamięć dobrych chwil.

Mogła mi być odjęta
skłonność do porównań.

Mogłam być sobą - ale bez zdziwienia,
a to by oznaczało,
że kimś całkiem innym.

Grzegorz Turnau - Naprawdę nie dzieje się nic

Patrycja G. 

"Melodia" Tuwima...

Pierwszy raz spotkałam się z tym wierszem w podstawówce, czyli ładne kilka lat temu.
Dostałam za zadanie nauczyć się go na pamięć i wyrecytować. Tekst był melodyjny i delikatny.
Nauczenie się go nie sprawiło mi najmniejszego trudu. Już wtedy się zakochałam. Ale jak bardzo odkryłam dopiero po latach.
Ten utwór jest lekki. Idealny dla wymagających czytelników.
Nutka melancholii i dreszcz utraconych wspomnieć. Całość dopełnia nutka tęsknoty. Piękne, romantyczne...
Poeta pokazuje nam, jak mało jest w nas skromności. Każdy myśli tylko o swoim „ja". Rzadko kiedy zwracamy uwagę na rzeczy ważniejsze.
Zwraca uwagę, że czasem warto się zatrzymać i spojrzeć na świat, bez pospiechu, bez ciągłej gonitwy. A Wy? Jak interpretujecie ten wiersz? 

Poniżej udostępniam „Melodię” w wersji śpiewanej. Ciekawe i oryginalne wykonanie. 

Melodia
J. Tuwim

Wczesna jesień -oto moja pora.
Siwy ranek - kolor mego wzroku.
Siedzę w miłej kawiarni jak w obłoku,
Mógłbym tak do wieczora.

Za oknami tyle pośpiechu,
Ale ja nie wiem i nie słyszę,
I zamilkły w jesiennym uśmiechu,
Zapatrzeniem dalekim się kołysze.

Tak najlepiej: siąść w cukierni rankiem
I patrzeć, jak ulica chodzi.
W takie ranki jest się kochankiem,
I smutniej człowiekowi, i młodziej.

Od miłości, od czułych wspomnień
Dzień zacząłem senny i pusty.
Z twoich słów, nie pisanych do mnie
Wiersz układam uśmiechniętymi usty.

A to wszystko razem jest melodią,
I melodii chwile są rade.
Cudzoziemka w palcie kraciastym
Śpiewnie, ślicznie zamawia "szokolade".

Jaka wiotka, matowa kobieta!
Jak nas mało na świecie! Jak mało!
I jakimi perfumami zawiało!
I jaki poeta!...

Melodia "Julian Tuwim

Zapraszam na moją stronę na Facebook'u, gdzie umieszczam własne wiersze:
Miasto motyli

Patrycja G.

Stachura po raz drugi !

Poezja jest czymś, co potrafi wprowadzić człowieka w stan lekkości, nieważkości. Jeszcze piękniejsza jest poezja śpiewana.

Edward Stachura był niezwykłą postacią, chociaż użycie określenia „był” nie jest w tej sytuacji odpowiednie. Wielcy poeci nie stają się „byłymi” poetami ot, tak. Potrafił namalować słowami rozterki, smutki, uczucia, które były jego częścią... potrafił obrócić zdarzenia ze swojego życia, (trzeba przyznać niezbyt szczęśliwego) w wiersze, które dzisiaj powodują u czytelników gęsią skórkę.

Zakochałam się w jednym z tych utworów (oczywiście niejedynym), do którego link i tekst zostały podane poniżej. Ta melancholia, ten brak nadziei w jego treści i ogólne poddaństwo... Oczywiście nie powinno się od razu uosabiać autora z podmiotem lirycznym, jednak jako poetka, wiem, ile w wierszu daję siebie, z tego względu jestem w stanie przyznać, że to o czym jest ten wiersz to prywatne odczucia autora, bo praktycznie zawsze jest on jego częścią, każdy, bez wyjątków. Pisząc wiersze, poeta oddaje siebie. Warto o tym pamiętać. Nie jesteśmy ludźmi, którzy tylko lubią pisać, ale takimi, którzy w ten sposób rozmawiają.

Na pewno czytaliście, słyszeliście ten wiersz niejednokrotnie, ale warto wrócić do niego ponownie ;) tylko tym razem posłuchajcie go z zamkniętymi oczami, w cichym pokoju, tak żeby nikt Wam nie mógł przeszkadzać. 

Z nim będziesz szczęśliwsza

Edward Stachura 

Zrozum to, co powiem, 
Spróbuj to zrozumieć dobrze 
Jak życzenia najlepsze, te urodzinowe 
Albo noworoczne, jeszcze lepsze może 
O północy gdy składane 
Drżącym głosem, niekłamane 

Z nim będziesz szczęśliwsza, 
Dużo szczęśliwsza będziesz z nim. 
Ja, cóż - 
Włóczęga, niespokojny duch, 
Ze mną można tylko 
Pójść na wrzosowisko 
I zapomnieć wszystko 

Jaka epoka, jaki wiek, 
Jaki rok, jaki miesiąc, jaki dzień 
I jaka godzina 
Kończy się, 
A jaka zaczyna 

Nie myśl, że nie kocham 
Lub że tylko trochę kocham 
Jak cię kocham, nie powiem, no bo nie wypowiem - 
Tak ogromnie bardzo, jeszcze więcej może 
I dlatego właśnie żegnaj, 
Zrozum dobrze, żegnaj, żegnaj 

Z nim będziesz szczęśliwsza, 
Dużo szczęśliwsza będziesz z nim. 
Ja, cóż - 
Włóczęga, niespokojny duch, 
Ze mną można tylko 
Pójść na wrzosowisko 
I zapomnieć wszystko 

Jaka epoka, jaki wiek, 
Jaki rok, jaki miesiąc, jaki dzień 
I jaka godzina 
Kończy się, 
A jaka zaczyna 

Ze mną można tylko 
W dali znikać cicho 

https://www.youtube.com/watch?v=QzNTc7zlKPI

pozdrawiam Was bardzo serdecznie ! Dobrej nocy ! 

Patrycja G. 

Bo ty grasz...Teatr i inne takie.

"Ty - ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
I niezaraźliwy wcale jest twój śmiech.
Bo ty grasz!" ~ Edward Stachura  "Życie to nie teatr"  

https://www.youtube.com/watch?v=8AW8aHimMnk

Życie nas wszystkich polega na ciągłej zmianie masek. Ukrywamy się za nimi, czasami nieświadomie, ale za każdym ich użyciem coraz bardziej gubimy siebie. Coraz bardziej zatracamy się w świetnie wyuczonych rolach, giniemy w spektaklach, w których często nie mamy ochoty uczestniczyć. Z czasem zaczyna nam to przeszkadzać, ale nie jesteśmy w stanie nic z tym zrobić . Stajemy się marionetkami w  teatrze lalek... 

A Ty? Jak często zakładasz maski? 

Patrycja G.